سال‌ها است که اینترنت بزرگ‌ترین و گسترده‌ترین راه ارتباطی با جهان است و با این اوصاف است که کشورهای مختلف جهان از آن برای رشد و توسعه در بخش‌های متفاوت صنعت، تجارت، ارتباطات و... بهره می‌گیرند.
درست به همین علت است که در این سال‌ها اینترنت نقش پررنگ و با اهمیتی در دنیا پیدا کرده است و دسترسی به اینترنت پر سرعت به منزله رشد بیشتر و بهتر است؛ در مقابل اما کشورهایی با اینترنت کند و کم سرعت طبیعتا راه سخت‌تری برای رشد و پیشرفت پیش روی خودشان دارند.
حالا کشورهای جهان تلاش می‌کنند تا با ایجاد زیرساخت‌های لازم از اینترنت پرسرعت بهره ببرند و زمینه توسعه بهتر در آینده را برای خودشان فراهم کنند. به این ترتیب است که استانداردها و معیارها برای سرعت اینترنت هم در این سال‌ها تغییر کرده و بالاتر رفته است، تا جایی که این روزها کشورهایی که به اینترنت با سرعتی بیش از 10 مگابیت بر ثانیه دسترسی دارند در دسته کشورهایی با پرسرعت‌ترین اینترنت قرار می‌گیرند و در مقابل کشورهایی که سرعت اینترنت در آنها کمتر از 2 مگابیت بر ثانیه باشد، عنوان کندترین‌ها را به خودشان می‌گیرند. ایران حالا در فهرست پنج کشور جهان با کندترین اینترنت قرار گرفته است؛ فهرستی که در آن کشورهای بوتان (کشوری فقیر در جنوب آسیا با حکومت افراط‌گرای بودایی)، گویان (کشوری در شمال شرق آمریکای جنوبی که به خاطر کمبود نیروی کار و زیرساخت همچنان در حال توسعه است)، بنین (کشوری در غرب قاره آفریقا که سال‌ها مستعمره فرانسه بوده است) و بخش‌هایی از چین قرار دارند. در مقابل اما به ترتیب کشورهای کره‌جنوبی، ژاپن، بلغارستان، بخش‌هایی از چین و کشور ایسلند پرسرعت‌ترین اینترنت را در میان دیگر کشورهای جهان در اختیار دارند. نکته جالب اما در این میان ایالات متحده آمریکا است که بسیاری انتظار دارند آن را در میان کشورهایی با پرسرعت‌ترین اینترنت ببینند. در واقع وجود دره تکنولوژی و به دنبال آن شرکت‌های بزرگ و تجهیزات مهم تکنولوژیکی و ارتباطی در این کشور، آن را به قطب تکنولوژی جهان تبدیل کرده است. با این حال اما بد نیست بدانید که آمریکا در میان کشورهایی با سرعت اینترنت متوسط قرار دارد؛ کشورهایی که سرعت اینترنت آنها بین 2 تا 10 مگابیت بر ثانیه است.
