بررسی سوابق چند مدیر برای وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات

اما در این میان با توجه به شعارهایی که پیش از این از سوی رییس جمهور منتخب ملت ایران مبنی بر حل مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم با کلید تدبیر مطرح شده بود و از سوی دیگر، اعتقاد کارشناسان مبنی بر این که ارتباطات و فناوری اطلاعات به عنوان یکی از کلیدی ترین فناوری های نوین می تواند شاه کلید رفع نگرانی کشور در زمینه اشتغال و بیکاری و همچنین رونق اقتصادی باشد، می توان به اهمیت انتخاب وزیری توانمند برای وزارت خانه کلیدی ارتباطات و فناوری اطلاعات پی برد.
تقریباً تمام فعالان و کارشناسان حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات بر این نکته اتفاق نظر دارند که یکی از مهمترین مقوله های مطرح در انتخاب وزیر برای حوزه ICT نگاه فرابخشی و توسعه‌ای است . به این مفهوم که وزیر جدید لازم است تا با اشراف کافی بر مناسبات داخلی و بین المللی در سطح جامعه جهانی اطلاعات ، ضمن برآورده کردن نیازهای ملی همچون تجلی شبکه ملی اطلاعات ، ارتباطات و سیاست های بین المللی و خارجی را در حوزه دیپلماسی دیجیتالی تنظیم کند.
از سوی دیگر، وزیر منتخب ارتباطات و فناوری اطلاعات در مسیر توسعه فاوا باید دارای نگرش، تخصص و دیدگاه اعتقادی به توسعه فناوری اطلاعات باشد و تنها در این صورت است که می توان با تکیه بر تجربیات و توانایی این فرد به اهداف برنامه پنجم توسعه و تحقق دولت الکترونیک که با سایر حوزه های کشور در ارتباط است، دست یافت.
این کارشناسان، انتخاب وزیر شایسته ای که برنامه پنجم توسعه را درک کرده باشد را زمینه ساز توسعه فناوری اطلاعات و دولت الکترونیکی می دانند و معتقدند تعامل سازنده داشتن با صنف ICT و از بدنه ICT کشور بودن لازمه شخص وزیر جدید است.
نکته دیگری که اکثر قریب به اتفاق فعالان حوزه فاوا بر آن اجماع نظر دارند این است که در حال حاضر وزارت ارتباطات بعد از گذشته 35 سال مدیر آشنا به این حوزه کم ندارد که همچنان مجبور به یافتن مدیرانی در خارج از این مجموعه برای هدایت و راهبری وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات باشیم. بر این اساس بر آن شدیم تا سوابق مدیریتی برخی از معاونان این وزارتخانه که پیش از این نیز در جریان تغییر آخرین وزیر ارتباطات در دولت دهم نام ایشان بر زبان‌ها افتاده بود را مورد بررسی مجدد قرار دهیم.

محمد کرم‌پور                                                               
اگر محمد کرم‌پور، وزیر بعدی ارتباطات کشور باشد، او را می‌توان نخستین وزیری در تاریخ جمهوری اسلامی ایران دانست که مجوز وزارت خود را از وزرای  قبل از خود گرفته است؛ مجوزی که سال گذشته و پس از نزدیک‌شدن موعد بازنشستگی او نهایتا با موافقت رضا تقی‌پور به‌عنوان آخرین وزیری که ذیل درخواست او را امضا کرد، صادر شد تا او یک سال دیگر بیش از موعد مقرر و قانونی‌ بازنشستگی به‌عنوان مستخدم دولت باقی بماند.
کرم‌پور نیز از مدیران قدیمی مخابراتی کشور است. سابقه‌ مدیریت مخابرات‌های استانی را در کردستان و همدان دارد، چند سالی مدیرعامل شرکت پست بوده و بعد از آن به هیئت‌مدیره مخابرات ایران و صندلی مدیرعاملی نقل مکان کرده است.
حضور او در راس سازمان تنظیم مقررات هرچند با اقدامات زیرساختی بسیاری همراه بوده و پروژه‌های مطالعاتی بسیاری در حوزه تبیین و تنظیم مقررات فضای ICT کشور در زمان او اجرایی شده اما همواره انتقادات شدیدی در پی داشته است و منتقدان دوره‌ی رگولاتوری او، معتقدند او با عملکرد خود در دفاع از سازمان تحت زعامت‌اش، باعث شد شورای رقابت وارد اختیارات قانونی رگولاتور حوزه مخابرات و فناوری اطلاعات شود و آنچنان خود را محق بداند که در این سال‌ها روز به روز آشفتگی و دوگانگی در تصمیمات این دو نهاد بیشتر شود و فعالان فناوری اطلاعات را گرفتار بازاری بی‌ثبات و پر از تصمیمات خلق‌الساعه کند.

علی حکیم‌جوادی                                                 
رئیس خوش‌مشرب سازمان فناوری اطلاعات کشور را هم جزو گزینه‌های مطرح برای کسب کرسی وزارت ICT است. او که از جمله مدیران باسابقه در صنایع سخت‌افزاری، نرم‌افزاری در مجموعه تحت نظر وزارت دفاع بوده و رزومه‌ اصلی‌اش پیش از ورود به وزارت ارتباطات فعالیت در صا و ایز‌ایران بود. هم‌قطاری‌اش با رضا تقی‌پور در مجموعه صاایران موجب شد او نیز به سیدخندان مهاجرت کند.
حکیم جوادی برای تقی‌پور بهترین گزینه در کسوت معاونت فناوری اطلاعات بود؛ چراکه بعد از طرح‌های نیمه‌کاره عبدالمجید ریاضی، معاون سابق وزیر سابق، حضور فردی با سوابق مدیریت اجرایی که بتواند پروژه‌های بر زمین مانده را به سرانجام برساند، بهترین گزینه بود.
حکیم جوادی پس از حضورش در سازمان فناوری اطلاعات ایران نقش واسط بین دولت و بخش خصوصی را ایفا کرد. درحالی‌که صنف فناوری اطلاعات سال‌های دور از خانه دولتی‌اش را می‌گذراند، او با نگاهی هم‌افزا دست همکاری به سمت آن‌ها دراز کرد.
علی حکیم جوادی در دوران مسوولیت اش در سازمان فناوری اطلاعات، موفق شد این سازمان را که مدت ها درگیر مشکلات ساختاری بود و انبوهی از پروژه های نیمه تمام داشت، با قاطعیت تعیین تکلیف کند.
برخی فعالان بخش خصوصی توجه حکیم جوادی به سپردن کارها به بخش خصوصی را عامل سرعت گرفتن توسعه می دانند و معتقدند او توانست با حمایت و به کارگیری عملی بخش خصوصی، موجب تحقق موفقیت های بزرگ در این حوزه شده است.
نخستین دیدارهای او با بخش خصوصی و وعده‌های همکاری که بعدها نیز به بار نشست و موجب شد تا بخش خصوصی حوزه فاوای کشور با دلگرمی از وعده‌های دولت استقبال کند، در اتاق بازرگانی ایران و سازمان نظام صنفی رایانه‌ای بود. جایی‌که در دولت نهم با سردی با آن‌ها برخورد شده بود و جای مدیر اجرایی که پروژه‌های نیمه‌کاره را به بار بنشاند، خالی بود و این مهم را حکیم جوادی به بار نشاند.
همچنین او توانست در روزگار سخت تحریم، تعاملات بین المللی را تا جایی ببرد که مهمترین جایزه خط عمل جامعه جهانی اطلاعاتی را برای ایران به ارمغان آورده و موفقیت بزرگی را در این کنفرانس جهانی برای کشورمان فراهم کند.
 

محمود خسروی                                                 
خسروی از مدیران قدیمی وزارت ارتباطات است. او هر چقدر هم خودمختار به نظر می‌رسد، کارنامه‌ قابل دفاعی داشت و از آن طرف هم «هماهنگ» بود. دوران خسروی در سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی هر‌چند هیچ‌گاه اقتدار دوران رئیس اول و دوران پرتلاطم رئیس بعدتر را نداشت، اما بعدها در پوست‌اندازی دوباره وزارت ارتباطات در زمان واگذاری‌ شرکت‌ها به بخش خصوصی، او بر مسند شرکتی نشست که به اعتقاد بسیاری حساس‌ترین بخش صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور است. او در شرکت مادرتخصصی زیرساخت، ارتباطی آرام با نهادهای نظارتی، مطمئن با بخش خصوصی و بر پایه‌ی تعامل با کشورهای دیگر ایجاد کرد و به این ترتیب توانست شاهراه‌های مخابراتی/اینترنتی کشور را حتی در روزگار سخت تحریم باز نگه دارد.
اگرچه در مجموعه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات مدیران توانمند دیگری را نیز می‌توان یافت اما شاید شاخص‌ترین ایشان معاونانی باشند که از آنها نام برده شد. از این رو باید منتظر ماند و دید نظر رییس جمهور منتخب دکتر حسن روحانی تا چه میزان با مسایل فوق منطبق بوده و ایشان قصد معرفی چه فردی به عنوان وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات به مجلس شورای اسلامی را دارد