وزیر آینده فاوا چه کسی میتواند باشد؟

آقای روحانی در دوران تبلیغات انتخاباتی خود در مورد انتخاب وزرا، به دارا بودن چند ویژگی، توانمندی، تجربه و مقبولیت صنفی اشاره داشته‌اند. حال اگر همین معیارها را مدنظر قرار دهیم، تعداد افراد واجد شرایط برای تصدی وزارت فناوری اطلاعات و ارتباطات بسیار محدود می‌شود، که می‌توان آنها را در دستگاه‌های دولتی، دانشگاهی و یا بخش خصوصی جست‌وجو کرد. در بخش خصوصی، افراد با تجربه و توانمندی هستند که می‌توانند به راحتی وزارت فناوری اطلاعات و ارتباطات را اداره کنند، چه آنکه اگر سنت شکنی شود و فردی مستقیما از بخش خصوصی به عنوان وزیر وارد دولت شود،

چه بسا که بتواند با زاویه دید جدیدی مسایل را بررسی و راه‌حل‌های بدیعی ارایه کند؛ خاصه آنکه اگر از بخش خصوصی باشد، به طریق اولی مقبولیت صنفی را هم با خود خواهد داشت. در دانشگاه‌ها هم افراد مطلع فراوانی هستند که با سطح سواد و دانش روزآمد خود می‌توانند افق‌های جدیدی پیش روی دولت قرار دهند. اما هم فن‌سالاران توانمند بخش خصوصی و هم دانش‌مداران دانشگاهی از نقصیه‌ای رنج می‌برند که همانا ناآشنایی و دست‌کم گرفتن بوروکراسی دستگاه‌های دولتی است. تردید نکنید که بخش اعظم وقت و توان وزرا و مقامات ارشد دولتی، صرف غلبه بر مسایل و مشکلاتی می‌شود که همین نظام بوروکراتیک سر راه آنها قرار می‌دهد. پس اگر وزیر آینده بخواهد فاقد تجربه دیوان سالاری دولتی باشد، مدت طولانی را باید به کارآموزی (شما بخوانید از دست دادن فرصت طلایی خدمت) بگذراند تا دریابد که چگونه از میادین مین کارگذاشته شده توسط بدنه اجرایی وزارت متبوع و یا سایر وزارتخانه‌ها به سلامت عبور کند. پس می‌ماند انتخاب فردی با سابقه کار در دولت که به برنامه پنجم توسعه و مفاد آن مسلط باشد و تجربه و توانمندی کار در سطح اول فاوا کشور را داشته، از دانش دانشگاهیان بهره برده و مقبول بخش خصوصی هم باشد؛ یعنی بوی کهنگی و دولت محوری ندهد و با باور به توان بخش خصوصی از آن به عنوان موتور محرک توسعه فاوا استفاده کند.
در عالم لاهوت و ناسوت طی طریق نمی‌کنیم، در همین ایران خودمان هستیم و در اطراف‌مان شاید فقط دو نفر بتوانند از عهده این مهم برآیند: «نصرالله جهانگرد» و بعد از آن «علی حکیم جوادی».

سهیل مظلوم

نایب رییس پیشین نظام صنفی رایانه‌ای کشور